Święty Wit urodził się w Mazara del Vallo w południowo-zachodniej Sycylii. Jego ojciec był senatorem miasta. Jako dziecko zamożnej rodziny, miał swoich opiekunków: niańkę Krescensję i pedagoga Modesta. Krescensja jako chrześcijanka wychowywała Wita na chrześcijanina, ukazując mu Chrystusa i Jego naukę. W staraniach tych pomagał jej mąż. Potajemnie Wit został ochrzczony. W siódmym roku życia był już gorliwym chrześcijaninem. Gdy wiadomość ta dotarła do ojca, okazał mu z tego powodu swoje niezadowolenie i pochlebstwami usiłował skłonić go do odstępstwa od wiary. Jego wierność Chrystusowi spowodowała jednak, że ojciec mu groził, bił go i głodził. Nic nie zdołało jednak chłopca złamać. W swojej bezsilności ojciec postawił syna przed sądem namiestnika.
Tam na zadawane mu pytania o wiarę, odpowiadał tak samo jak ojcu w domu rodzinnym. Poddano go więc okrutnemu biczowaniu, co tylko umocniło jego wiarę. Krescensja i jej mąż bardzo mu współczuli i obmyślili potajemną ucieczkę, w celu ratowania go od dalszych tortur. W nocy udali się na statek i odpłynęli do południowej Italii.
Tam sława jego świętości i cudów tak zajaśniała, że nawet sam cesarz Dioklecjan udał się do niego z prośbą o uzdrowienie syna opętanego przez szatana. Wit spełnił jego prośbę. Cesarz niewdzięczny mimo wszystko wymagał od Wita złożenia ofiary bogom, obiecując mu za to bogactwo i zaszczyty. Wit uśmiechając się stanowczo oświadczył, że nie potrzebuje ziemskich skarbów i zaszczytów, ponieważ posiada już skarby niebieskie, których nic nie może zastąpić i nic nie zmusi go do złożenia ofiary bogom pogańskim.
Cesarz, oburzony tym stanowczym sprzeciwem chłopca, kazał go – razem z opiekunami – wprowadzić na arenę i wypuścić zgłodniałe lwy. Gdy lwy wyskoczyły z rykiem, święty chłopiec uczynił znak krzyża i natychmiast zwierzęta uspokoiły się i zaraz położyły się na arenie. Niezadowolony cesarz kazał wrzucić go do kotła z wrzącą oliwą. I ponownie – uczyniony przez Wita znak krzyża – sprawił, że kaźń ta im nie zaszkodziła. Rozjuszony cesarz kazał ich torturować i ściąć. Święty Wit, razem ze swoimi opiekunami, poniósł śmierć męczeńską ok. 305 roku, nad rzeką Salo w Lukanii.
Świty Wit czczony jest jako jeden z Czternastu Wspomożycieli, przywoływanych – zwłaszcza w Średniowieczu – w przypadku chorób i innych potrzeb (pozostali to Achacy, Barbara, Błażej, Katarzyna z Aleksandrii, Cyriak, Krzysztof, Dionizy, Idzi, Erazm, Eustachy, Jerzy, Małgorzata i Pantaleon)